- Artikels
Dit is mijn verhaal
Van jongsaf ben ik – net zoals velen – gebeten door het paardenvirus. Mijn studies hebben deze hobby even onderbroken, maar van zodra ik de tijd had ging ik toch weer op zoek naar paarden.
Het viel me daarbij op dat veel ruiters problemen hebben met hun paard. Kleine of grote problemen, zich ervan bewust of juist helemaal niet. De oplossingen voor deze problemen leken naar mijn gevoel niet altijd de juiste en ik begon me vragen te stellen.
Ik wou iets ‘anders’, maar wist nog niet goed wat. Ik zocht antwoorden in heel wat boeken, keek op internet voor meer informatie en botste zo op een Franse website die mij wel heel erg aansprak: Haras de la Cense. Dat moest ik gaan doen!
Na mijn bachelor communicatiebeheer besliste ik om mijn kans te wagen. Ik informeerde over hun werkwijze en schreef een motivatiebrief. Kort daarna werd ik uitgenodigd voor een gesprek en ingangsproeven … én ik slaagde! Een opleiding van dertig maanden (2005-2008) waarvan twaalf maanden in de Amerikaanse staat Montana! Ik kon niet wachten om er aan te beginnen.
De eerste 7 maanden in La Cense, Frankrijk
Het klikte meteen met de andere leerlingen. We woonden met z’n tienen samen in een mooie grote typische Franse woning. Overal waar je keek zag je paarden. Dit was het begin van een groot en onvergetelijk avontuur. We zouden de komende 2,5 jaar samen doorbrengen en werden al gauw een hechte groep. We kregen een 6-tal paarden ter beschikking: enkele jonge, groene paarden en minstens twee paarden die als leermeester zouden dienen. Deze laatste kwamen in het begin heel goed van pas. De lessen grondwerk waren uiteraard een stuk gemakkelijker met de paarden die de oefeningen al goed onder de knie hadden.
Het was soms zeer frustrerend en moeilijk om met je onhandigheid geconfronteerd te worden wanneer we iets nieuws leerden. We reden al jaren paard en plots voelden we ons weer beginnelingen. Ik begrijp dus heel goed hoe mijn leerlingen zich voelen na hun eerste les grondwerk.
We hadden verschillende leraren, waaronder de Australiër Andy Booth. Andy woonde op het domein, waardoor we ook steeds bij hem terecht konden als we vragen hadden. ’s Avonds – wanneer hij zijn paarden trainde of tijdens de demonstraties – gingen we kijken hoe ‘hij’ het deed. Met heel wat feeling en geduld won hij het vertrouwen van elk paard. Zo ook van de zorse Stormy (kruising tussen en zebra en paard). Er kwamen heel wat paarden op training, om zadelmak te maken of te her-trainen omdat zij gedrags- en/of trainingsproblemen hadden. Een aantal bekende ruiters vertrouwden het La Cense team hun toppaarden toe. Het was ongelooflijk leerrijk om hen aan het werk te zien en de evolutie van deze paarden te kunnen volgen. Ooit zou ik dit ook gaan doen…
Naast de lessen in gedrag en grondwerk werden we ook verder geschoold in de 3 ‘klassieke’ disciplines (dressuur, jumping, eventing). Het combineren van deze twee ‘werelden’ was in het begin niet altijd gemakkelijk. Maar het hielp ons eigenlijk om die kloof op een zo goed mogelijke manier kleiner te maken. Horsemanship en sport vullen elkaar heel goed aan. Een gezonde geest in een gezond lichaam is heel belangrijk. Dit klinkt heel mooi, maar is vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan. Stress is een veel voorkomende factor die ontspanning en dus goede resultaten vaak in de weg komt te zitten. We leerden er dat grondwerk oefeningen, het openstaan voor nieuwe ideeën en variatie in de training een groot deel van de problemen kan oplossen.
Naast de lessen en het trainen van de paarden hadden we nog een hele lijst dagelijkse ‘taken’ die ons te wachten stond. We waren verantwoordelijk voor het uitmesten van de stallen en het verzorgen van de (pension)paarden, het voeren en controleren van de kuddes en de algemene netheid van de Haras. Onze dagen waren goed gevuld…
Specialisatiejaar jonge paarden in Montana!
Na een voorbereidende eerste fase in Frankrijk, waren we er volledig klaar voor. Au revoir la France en welcome Montana!
Woorden schieten te kort, het was er zo mooi, zo puur, zo groot, dat we de eerste dagen verbaasd bleven rondkijken. De ranch van La Cense Montana strekt zich uit over zo’n 40.000 hectare.
Duizenden Black Angus koeien en een tweehonderdtal jonge paarden stonden ons op te wachten voor alweer een nieuw avontuur.
Dit jaar was een specialisatiejaar in het trainen van jonge paarden. We kregen een aantal 3jaars die net zadelmak waren, en elke student had ook 4- en 5-jarige paarden die we verder konden opleiden. We werden hier dagelijks heel goed begeleid, door Horsemen waaronder Nathan Day, Charlotte Dennis en Jef Griffith.
Als de coaches zagen dat we de nodige feeling en timing ontwikkeld hadden, wachtte ons een nieuwe uitdaging. Zo werd op een dag een kudde tweejarigen naar de ranch gebracht. Deze hadden zelden een mens gezien. Eén voor één gingen we voorzichtig contact zoeken, zodat we hun vertrouwen konden winnen. Dit was een lang maar ongelooflijk interessant leerproces, zowel voor ons als voor de paarden. Het vluchtinstinct was bij deze dieren echt heel erg aanwezig.
Van zodra we het halster op een rustige manier konden aandoen, mochten we aan de slag met de basistraining grondwerk. Na deze gewenningsfase kregen de tweejarigen dan een aantal maanden rust. In een tweede fase werden ze zadelmak gemaakt. Dit deden we in groep, zodat de kudde samen bleef tijdens onze eerste pasjes. Dit ging echt heel goed. Ik heb er zoveel nieuwe technieken geleerd, die ervoor zorgen dat het zadelmak maken heel rustig, veilig en begripvol verloopt. Al snel gingen we in groep de open vlaktes opzoeken. Met een volwassen paard voor- en achteraan was dit de ideale manier om de jonge paarden voorwaarts te leren lopen. De jonge paarden werden al snel ingezet voor het ranchwerk: koeien drijven, stilstaan om de poort te openen, lasso werpen, …
De paarden hebben er een ‘job’. Ze weten al snel wat er van hen verwacht wordt. Door hen een doel te geven, ging de training een stuk gemakkelijker. Dit is iets wat ik vandaag ook probeer toe te passen. Ondanks het feit dat we hier de open vlaktes en de koeien niet altijd ter beschikking hebben, probeer ik de training toch zo gevarieerd mogelijk te houden en de paarden een opdracht mee te geven. Eens ze begrijpen wat we van hen verwachten gaat alles heel wat vlotter. Het sociale contact in de kudde en het natuurlijke leven dat de dieren daar hebben, heeft ook een grote positieve invloed op de mentale ingesteldheid en dus ook op het verdere verloop van de training van de paarden.
Tijdens ons verblijf in Montana hadden we ook het geluk om meerdere malen een clinic van Ray Hunt en Buck Brannaman bij te wonen. Dit zijn échte Horsemen.
Voor wie nog niet goed weet wie dit juist zijn, raad ik aan om eens te googelen…
Ook de Franse showman Lorenzo kwam twee weken op bezoek en toonde ons hoe hij te werk gaat. Het was een jaar om nooit meer te vergeten… en dan heb ik het nog niet gehad over de ijskoude winterdagen en de hete zomer, de cowboys en hun cultuur, de prachtige natuur, het binnenbrengen van de kuddes paarden, het urenlange koeien drijven, de wandelingen, de vriendschap in onze groep en het gevoel van vrijheid dat dit allemaal met zich meebrengt.
Terug naar La Cense, Frankrijk – tijd voor de examens
De terugkomst was moeilijk. Het was in Montana echt een andere manier van leven. We moesten ook vooral weer wennen aan die kleine, klassieke zadels en die grote paarden!
Deze derde en laatste fase van de opleiding stond in het teken van verfijning van de rijtechniek, omgaan met (gedrags-) problemen, werken in vrijheid, opstellen van trainingsschema’s, enz
De eindexamens kwamen in zicht, waaronder theoretische examens, praktijk examens en een examen pedagogiek. Daarnaast legden we ook de BPJEPS af (dit is een equivalent van onze Trainer B voor de drie disciplines).
Door onze ervaringen in Montana waren we op een andere manier gaan denken en zochten we andere oplossingen voor de problemen die we nu met onze paarden hadden. Het was een hele interessante ontdekking, die we daar hadden opgedaan.
Wat een unieke veelzijdige opleiding! Ik ben er nog alle dagen dankbaar voor!
En daar stonden we dan, het einde van onze tijd, na 30 maanden in die ideale wereld van Haras de La Cense. Tijd om de echte wereld in te gaan en onze kennis te verspreiden.
Waw, ik mag aan het werk in Pompadour, Frankrijk.
Ik kon aan de slag als ‘monitrice d’équitation éthologique’ in de Franse paardenstad Pompadour. Opnieuw een onvergetelijk avontuur tegemoet! Ik gaf er les aan jong en oud, grondwerk en bereden, én… ik kreeg een heel gestresseerd dressuurpaard in training: Hure, 1m80 groot, stond in een hoekje van de stal, hij zag er dof en mager uit.
Dit was mijn kans om mijn opgedane kennis in de ‘echte wereld’ toe te passen. Hure werd mijn beste maatje.
Ons verhaal vertel ik jullie met plezier in een volgend artikel.
De grote stap… terug naar België!
Na 5 jaar Frankrijk besloot ik om terug naar ‘huis’ te gaan en daar te vertellen wat ik in al die jaren geleerd had. Ik was zo enthousiast, had zo veel te vertellen en wou iedereen die een probleem had zo graag helpen… Maar eenvoudig was het niet. De paardenwereld is, zoals jullie wel weten, niet gemakkelijk te doordringen. 15 jaar geleden was Horsemanship iets nieuw, iets raar, … maar beetje bij beetje kon ik ruiters boeien met de nieuwe inzichten, gevarieerde oefeningen, het bitloos rijden, het oplossingsgericht denken …
Bedankt aan iedereen die er vanaf het begin bij was!
Ik ben ervan overtuigd dat Horsemanship en Sport hand in hand gaan. Ook de professionele ruiters zagen een meerwaarde.
Zo werkte ik reeds samen met de Olympische ruiters Dirk Demeersman en Claudia Fassaert, en ook Jody Bosteels, Koen Vereecke, Kara Bosman, Floris De Coninck, …
Bij verschillende fokkerijen waaronder Alfa Stables en Stal Aegroschot help ik bij de training van de jonge paarden.
En ook jij bent welkom! Aarzel niet om contact op te nemen.
Bedankt voor de fijne samenwerking!
